آمده ام، آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگان
دور مران از در و راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اذن به یک لحظه نگاهم بده
لشگر شیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بده
………………………………….
صیادی در بیابانی قصد شکار آهویی می کند و آهو شکارچی را مسافت زیادی به دنبال خود می دواند و عاقبت خود را به دامن حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام که اتفاقاً در آن حوالی تشریف فرما بوده است ، می اندازد .
صیاد که می رود آهو را بگیرد ، با ممانعت حضرت رضا علیه السلام مواجه می شود . ولی چون آهو را صید و حق شرعی خود می داند ، در مطالبه و استرداد آهو مبالغه و پافشاری می کند . امام حاضر می شود مبلغی بیشتر از بهای آهو ، به شکارچی بپردازد تا او آهو را آزاد کند . شکارچی نمی پذیرد و به عرض می رساند : الا و بالله ، من همین آهو را که حق خودم است ، می خواهم و لاغیر … و آن وقت آهو به زبان می آید و سخن گفتن آغاز می کند و به عرض امام می رساند که من دو بچه شیری دارم که گرسنه اند و چشم به راه اند که بروم و شیرشان بدهم و سیرشان کنم .
علت فرارم هم همین است و حالا شما ضمانت مرا نزد این ظالم بفرمایید که اجازه دهد بروم و بچگانم را شیر دهم و برگردم و تسلیم صیاد شوم … حضرت رضا علیه السلام هم ضمانت آهو را نزد شکارچی می فرماید و خود را به صورت گروگانی در تحت تسلط شکارچی قرار می دهد . آهو می رود و به سرعت باز می گردد و خود را تسلیم شکارچی می کند .
شکارچی که این وفای به عهد را می بیند ، منقلب می گردد و آن گاه متوجه می شود که گروگان او ، حضرت علی بن موسی الرضا صلوات الله علیه است . بدیهی است فوراً آهو را آزاد می کند و خود را به دست و پای حضرت می اندازد و عذر می خواهد و پوزش می طلبد . حضرت نیز مبلغ زیادی به او مرحمت می فرماید و به علاوه ، تعهد شفاعت او را در قیامت نزد جدش می کند و صیاد را خوش دل روانه می سازد . آهو هم که خود را آزاد شده حضرت می داند اجازه مرخصی می طلبد و به سراغ لانه و بچگان خود می دود .
